Rozdział III

       Kiedy rano się obudziłam, wspomnienia zalały mnie nagłą falą, a do głowy nasuwało mi się pełno pytań, do których niestety nie miałam żadnych odpowiedzi, a jedynie, jeżeli w ogóle, były to domysły. Czego oni ode mnie chcieli? Kim byli? Mafią? Gangiem? I kim był chłopak, który mnie uratował?

       Westchnąwszy zrezygnowanie wstałam po cichu, nie chcąc obudzić Hinaty, która wciąż spała i podeszłam do spodni, które leżały na oparciu krzesła, sięgając po telefon, aby sprawdzić która godzina. Zaklęłam cicho pod nosem widząc 12 nieodebranych połączeń od mamy i 2 od Ino. Szybko wybrałam numer do rodzicielki. Odebrała już po drugim sygnale.

       - Sakura. - westchnęła z ulgą. - Czemu nie odbierałaś? Tak się martwiłam! Wszystko w porządku?

       - Tak, przepraszam. Impreza późno się skończyła i nie chciałam wam przeszkadzać w kolacji, więc przenocowałam u Hinaty, a ze zmęczenia zapomniałam zadzwonić.

       - Dobrze, ale mogłaś wrócić. Poznałabyś w końcu Takeshi'ego. Ja już muszę lecieć do pracy, zrób sobie jakieś jedzenie kiedy wrócisz do domu. Kocham cię.

       - Ja ciebie też. - po tym rozłączyła się, a ja poszłam do łazienki założyć na siebie wczorajsze ciuchy, a następnie opuściłam dom przyjaciółki, zostawiając jej krótki liścik.

       Wracając do domu miałam wrażenie, że jestem obserwowana. Cóż, nie zdziwiłabym się gdyby na prawdę tak było, sądząc po ostatnich wydarzeniach. Dlatego też szłam w miejscach gdzie było najbardziej tłoczno. Po kilkudziesięciu minutach byłam w domu. Fakt, że znajduje się on na pustkowiu, gdzie w pobliżu nie ma innych mieszkań, a do najbliższych sąsiadów jest niecały kilometr nie poprawiał mi poczucia bezpieczeństwa.

***

       I znów ten pieprzony telefon. Coś ostatnio za często dzwonią. - pomyślałem widząc numer na wyświetlaczu.

       - Musisz się bardziej postarać. - jak zwykle przechodzą do konkretów.

       - Co? - spytałem nie bardzo rozumiejąc.

       - Wyjdź z ukrycia. Po tym jak ostatnio ją zaatakowali na pewno nie poprzestaną na jednym razie. A pilnowanie jej z daleka jest zbyt ryzykowne.

       - Więc co mam zrobić?

       - Zbliż się. Poznaj się z nią. Zdobądź jej zaufanie, aby czuła się bezpiecznie w twoim towarzystwie. Wymyśl coś. - nim zdążyłem coś dodać rozłączył się. Świetnie. Po prostu świetnie.

***

       Po śniadaniu - czyli płatkach z mlekiem i soku pomarańczowym poszłam na górę do swojego pokoju wziąć relaksujący prysznic. Po pół godzinie owinięta w bawełniany ręcznik wyszłam z łazienki idąc do komody, po czystą bieliznę. Wyciągnęłam potrzebne rzeczy, kiedy coś obok lampki przykuło moją uwagę, a dokładniej biała, niestarannie wyrwana karteczka, na której, ku mojemu nieszczęściu, było napisane:

Nie myśl, że to koniec. Jeszcze cie dopadniemy.